ქალი,რომელიც სარკმლიდან მიმზერს
მე ვარ,თუ ჩემი მწუხარე ასლი?
და სახიფათო კაეშნის მიზეზს
რატომ მიმძაფრებს ინესსას ვალსი?
ან რად მივყვები ნაწვიმარ ქუჩას
თვალებდათხრილი ორიონივით,
ნაავდრალ სივრცეს ბოლო არ უჩანს
და ვკოჭლობ ლორდი ბაირონივით.
რა უხარიათ ნეტავი სვავებს,
ოდეს კორტნიან ამაყ პრომეთეს?!
ვუახლოვდები მაჩაბლის ცამეტს,
შენობას,სადაც კლავენ პოეტებს!
/თინათინ მღვდლიაშვილი/
No comments:
Post a Comment