აის იდარდიდ დავიმწუხავ ერთხანაც თვალებს,
ქოოდ შენფერას დავიყენებ გვერდში,ტიალო,
მემრ გავიცინებ,თუ არ გავწყერ შენზე ქოოდაც,
შენ თავს დახკვლიიდ იქ რა ამბებ დაატრიალო..
ცოტაც დამაცა,ჴელს ჩავიქნევ გულის ფრიალზე,
კაბის ფრიალით უნდა შავყარ ქაჯების კრება,
მოხვიდ მემრა და ქვან მამასხნიდ კბილებალესილს,
რა ბედენაი წინწინ რომენ მოვხჴელავთ შვებას.
ბეწიკუა ხან დამაცადიდ შავიკვრეც თმათაც,
წინ დავილალავ შენ სიყვარულს ქალაქის გზაზე.
მერე კი ქოოდ გადაბუგვილ მინდვრის ბოლოში
მოგგონდებ, მაგრამ ალბათ მწარედ, გეუბენ რაზე.
ფეხქვეშ გავიფენ,შენ რო გამგვან უნდა ვაზღვიო,
ქოოდ გალეულ, გაბეჩაულ ეემ თვის მთვარეს.
სხივებს გაგიგლით ორთავ მნათობთ,ორთავ სამარეს,
მემრ ზურგთ აგკიდებთ გადანარაზ, შალეწილ კარებს.
ცოტაც დამაცა,დღის სინათით ვიმწუხავ თვალებს,
გვერდში დავისომ ქოოდ შენფერ უხიაგ ყმაწვილს.
შენფერ დაჴელთულს გაონებულ მიყვარდის წვიმა,
იქავაც მიყვარს ,ჩემ ორღობეს იქავაც აწვიმს.
ცოთაც დამაცა,შავხენ რაჴელ ამოდის მზე და
უნდა დავისწავლ წუხრა რაჴელ მოვას უშენოდ.
ქოოდ შენფერა უფერ ვაჟას მოვიძევ მაინც,
ოცნების ქოხებ იქავ შენფერს უნდა ვუშენო.
მართა ჭინჭარაული
