hermano...

ასეთ წუთებში არც ფილოსოფიაა საჭირო, არც  დრამა და არც ლაპარაკი...

პოეზია ლაპარაკი არაა.

პოეზია ხან წამალია, ხან საწამლავი, ხან-ორივე ერთად.  

ჯერ ვერ გავიგე ეს ლექსი რომელია ამ სამიდან...

შენ ჩემი ბავშვობის სიზმარი ხარ,
თუმცა,ახდენა
მთელი 20 წლით დააგვიანე..
ან უკეთ-მე ვარ სიზმარი,
რომელსაც გზა აერია და სხვას დაესიზმრა.
შენს მაგიერ რომ დაისიზმრეს,
ზურგზე დაჰკიდეს ცოდვა-ტყუილი
და განტევების ვაცივით მშვიდად
გაუყენეს ყვითელ დიუნებს..
მან კი საპალნე ვერ იტვირთა,
ნელ-ნელა ნამდვილ სასჯელად იქცა.
ბოლოს კი კოშმარს დაემსგავსა...

შენ ჩემი ბავშვობის სიზმარი ხარ,
როგორც ქურდს ქუდი,
ისე ეწვოდა ქვეცნობიერად
ჩემს ბავშვობას შენი ბავშვობა,
ახლა კი, როცა შავ-თეთრ ფოტოზე
წლებგამომწყვდეულ შენს თვალებს ვუმზერ,
მეჩვენება-ძილი აკლიათ.
ძილი, რომელიც მე მუდამ მღლიდა
ძილი, რომლიც ჩემზე მეტად
შენ გჭირდებოდა.

შენ ჩემი ბავშვობის სიზმარი ხარ,
დღეს ჩემი ყოფაც
ქვეცნობიერის ფანტაზიაა,
ვერც დასაწყისს რომ ვერ გაუგებ და
არც დასასრულს რომ არ უჩანს პირი,
თითქოს არაფერს რომ არ ნიშნავს
და რომ ვერაფრით დაიმახსოვრებ.
არ ჰგავს მძინარე მზეთუნახავის
ამბავს,
უფრო- პაროდიას ჰგავს...
. . . . . . . . . . . .
ნეტავ საერთოდ რა შუაში ვარ,
ამ სიზმარეულ 28 წელთან,
თუ ორ ფოტოზე ორი ბავშვია
ცალ-ცალკე,
თუ არ არიან ერთად,
იქნებ, არც უნდა შობილიყო ქვეყნად
მეორე...?
...სჯობს, აქ გავჩერდე...
. . . . . . . . . . . . . . . .
და რომ გიპოვე,
სულ არ შეცვლილა
ცაზე არცერთი ვარსკვლავის ფერი,
არცერთი წვეთის სიმლაშე ზღვაში
და არც ნამცეცი მიწის მტვერში.
ჩემს სულშიც ისევ დიუნებია,
სხეულშიც ისევ მოძრაობს სისხლი,
მარტო ერთია-
შენ ამიხდი და...
შენ ამიხდი და...
მე გავიღვიძე..
........
შენ ჩემი ბავშვობის სიზმარი ხარ,
შენ ასრულება დააგვიანე,
მაგრამ გპატიობ, თუ შენც შემინდობ,
რომ უნებლიე ქურდი ვიყავი.
და თუმცა, წლები დროის მდინარის
ფსკერზე ჩამხრჩვალი ქვებია რიყის...
მე მაინც ვიცი, შენ მე მელი და
მე მაინც გიწვდი,
მოდი,
წაიღე,
დაიბრუნე შენი ბავშვობა!
ყოველთვის ვგრძნობდი,
ჩემი არ იყო..

/ნინო ჭინჭარაული/