***

შენ ყველა ბომონი დააამსხვრიე,
ჯერ კიდევ რამდენიმე წლის წინად,
შავად შეღებილი თვალებიდან
(მათ ჯერ არ ეთქმოდათ-უხალისო)
წლები წამწამებზე დაგეკიდა.
მერე კი ლოყებზე უხარისხო
ტუშმა და ფანქარმა იწვიმა...

დღეს მშრალად აცილებ შემოდგომას,
ვერც მისი სხივებით გამთბარი.
არ გხიბლავს სურნელი,
არც ფერები,
ისე გძულს ზაფხულის დაბერება...
გძულს და მაინც ნატრობ, წელს ოღონდაც
დროულად მოვიდეს ზამთარი.

ყველა ოცნება და ყველა ცოდვა
ბეჭებზე ნაწნავივით გკიდია,
რამდენმა გულითაც შეგიცოდა,
სხვა არამკითხემ კი დაგარიგა,
რომ შენთვის ეგ ტვირთი ალბათ ცოტა
მძიმეა,
ნაადრევად დიდია...

შენ კი არ ჩაგესმის არაფერი,
მაშინაც, თუ თვალებს სდის წვიმა.
და რაც სხვას ჰგონია განაჩენი,
შენთვის სიცოცხლეზე ძვირფასია,
შენ თვალი სიმართლეს მიაჩვიე...
შენ ყველა სიცრუეს მოერიე,
შენ ყველა ბომონი დაამსხვრიე
ჯერ კიდევ რამდენიმე წლის წინად...

/ნინო ჭინჭარ-აული/

/18/10/14/