მეშვიდე საიდუმლო

(ფესტივალ „ფესტინოვა"ს ფარგლებში შექმნილი მოთხრობა)


ეს ცისფერი ჯინსი ყვერებთან გამოხეული მაქვს, უნდა გადავაგდო… არა! ეს იმ დღეს მეცვა, როცა თინა გავიცანი!.. თინას უყვარს ცისფერი… მკიდია, მარინა გამიკერავს. რა უჭირს, ტრაკში არავინ მიყურებს. თინა მაინც ვერ შემამჩნევს. როდის, ან რას ამჩნევდა ხოლმე? ჩემთან ყოფნისასაც სულ სხვაგან იყო, ან – თავის დედამოტყნულ წიგნებთან, ან – ვეგანურ ყლეობებთან, დღეში ცხრაჯერ რო ამზადებდა და პირში არ ჩაიშვებოდა. ჩემი კარგი… როცა არსებობს ხაშლამა, მწვადი, ოსტრი, რა პონტში უნდა ლოღნო უმი ბოსტნეული? ქალია და იმკითხავე, თავში რა უყრია.
უკვე შევეგუე იმ აზრს, რომ აწი ვეღარასდროს გავიგებ.
დილიდან გული მერევა. რა ყლეობა მჭირს? წუხელ არ დამილევია, არადა, იმ დღეს რა ძაან შევიყავი… რამ ჩამაცეცხლა ლევანას დაწურული მთხლე? ორი დღე აბრატკას მაძლევდა. ალბათ ეგ ჩემისა ბებიამისის ნიფხავში წურავს ყურძენს და პრასტატიანი პაპამისის სუდნოში აყენებს. თუმცა, იმ სპირტწყალას მაინც სჯობდა, რასაც ზახარიჩი მასმევდა კამერაში.
მკიდია… თინა მაგრად მენატრებოდა და რო არ დამელია, სოფელს გადავწვავდი.
შევეცი აქაურობას. რაც აქ თინა აღარ მყავს, არც ლევანას ჩაყრილი მისწორდება, აღარც დალევა და მარინა ხო საერთოდ ნერვებზე მთხრის. მაგ ჩემისას რო არ ეთქვა – ქალს სახლში რო ვერ დააბამ, შენ რა კაცი გქვიაო, არ გავჭედავდი. შენი მყრალი ენის პატრონს რა რძალი გაუჩერდება-მეთქი და ჩართო… ქალაქელი ბოზი რომ არ მოგეთრია მამაშენის სახლში, არც მანდ აღმოჩნდებოდიო… მე კიდე მაგის მოსმენა მინდოდა? ძღრენი ხასიათის ქალია, იცის, როგორ მომშალოს. ეგეც ქალია და თინაც… მარა, თინა სხვა პონტში მშლიდა ჭკუიდან… მაგისი სიჩუმე მაგიჟებდა. ჩუმად იყო საწოლშიც, როცა ვცდილობდი მოვფერებოდი და არც მაშინ იღებდა ხმას, როცა მაგისი გულგრილობით გაცოფებული თავს ვეღარ ვიკავებდი და ვლეწავდი ხოლმე. ჩემი კარგიც მოვტყან… როგორ მაცოფებდა მაგისი არაფრისმთქმელი სახე! მინდოდა ეყვირა, შეეგინებინა, ან ხურდა დაებრუნებინა ჩემთვის, მაგრამ უხმოდ დგებოდა ფეხზე, ცხვირიდან სისხლს მოიწმენდდა თავისი სიფრიფანა თითებით და სანამ მე იატაკზე ჩაცუცქული, სახეზე ხელებაფარებული ყლე ბავშივით საკუთარ ცრემლში არეულ ცინგლებს ვყლაპავდი, ის უკვე ჰამაკში იჯდა წიგნით ხელში. რაღაც ყლეობა ცისფერ წიგნს კითხულობდა და ჩაფინგალებული თვალიც ცისფერი ჰქონდა. მაგ დროს დედაჩემს მაგონებდა.. აუ ჩემი, როგორ მაგონებდა დედაჩემს, მამაჩემთან ჩხუბის მერე!.. როცა თავისი წამპალი ენით წყობიდან გამოიყვანდა და მანამდე არ ჩერდებოდა, სანამ მამას მოთმინება არ გამოელეოდა და წიხლით არ შედგებოდა!.. მაგ დროს მარინასაც არანორმალურად უმშვიდდებოდა დალილავებული სახე, თითქოს კმაყოფილი იყო, რომ მიზანს მიაღწია და ორ წუთში უკვე გაზქურასთან იდგა. დაკვირვებულიც ვიყავი, რო ეგეთ დღეებში უფრო გემრიელი სადილი გამოსდიოდა, ვიდრე სხვა დროს. გეგონება ამ ცემა-ტყეპით იტენებოდა და მერე უკეთ აკეთებდა თავის საქმეს. მე კიდევ ამ დროს ჩემს ოთახში ვიკეტებოდი და ნძრევით ვკვდებოდი, რო წივილ-კივილი არ გამეგონა.  ვოცნებობდი, მამაჩემს დედაჩემი მიეხრჩო, თან მისწორდებოდა, თან გული მერეოდა. მერე გამოვდიოდი და მამაჩემის დატანჯულ სახეს რომ ვხედავდი, თითქოს წინასწარ ვიცოდი, მალე ჰამაკიანი ხის ძირში ჩამოიხრჩობდა თავს. ამ ყლე ცხოვრებას შევეცი!
კაროჩე, ეს შარვალი უნდა გამიკეროს. ზემოდან რამე ცისფერს გადავიცვამ და ეგაა… თინას უყვარს ცისფერი… წვერსაც გავიპარსავ. ყვავილები… რა ჩემ ყლედ მინდა? მაინც არ გამომართმევს… ისედაც ოხრად ყვავილებს მიაშავებენ…თუ იპოვეს…
გული მერევა. ყვავილებზე სულ მამაჩემის საფლავი მახსენდება, უფრო სწორად – საფლავზე დაწყობილი ხასხასა ყვავილები, ზონიდან ახალგამოსულს რო დამხვდა და მარინამ რო თავი გაიგიჟა, დღეს არ ამიტანიაო. მაშინაც ვფიქრობდი და ეხლაც უეჭველი მგონია, რო იმან დააწყო… ღადაობაა, ტიპი ახლოს არ მიკარებდა და მამაჩემის საფლავზე ყვავილები აქონდა.
არადა, რა პონტში ვთქვა, რო მამაჩემს ევასებოდა? პირველად რო მოვიყვანე და ოთახში შეკეტილი იჯდა ორი საათი, ერთადერთი მაშინ შევიდა მაგასთან სალაპარაკოდ მამაჩემი, აზრზე არ ვარ, რა ებაზრა და რო გამოვიდა, მითხრა – „ლაშა, ეგ გოგო ტაქსში ჩასვი და უკან წაიყვანეო“… ეგრევე აწივლდა მარინა – ვის შვილს იწუნებს ეგ ასფალტის „პრაშმანდოვკაო“ და მეც მაგიტო შევუვარდი – ეგეთი რა უთხარი მამაჩემს, ქალიშვილი არ ხარ-მეთქი? ტიპმა ხმა არ გამცა! უფრო ამასხა, მაგრამ თავი შევიკავე, მეთქი 15 წლისაა, შანსი არაა ქალიშვილი არ იყოს, შეშინებული იქნება ეგ ჩემისა და იქნებ მოფერებით დავაწყნარო-მეთქი. ვცადე მეკოცნა, მეთქვა, რო დედოფალივით ვაცხოვრებდი, მარა ტიპმა არც ხმა გამცა და არც მიმიკარა. ჰოდა, კარი ჩავკეტე და…
მარინას ალბათ ეხლაც ჰგონია, რო თინა მაშინ მოვტყანი. რა მათქმევინებდა იმას, რო მაგისი სიჩუმით გაცეცხლებულმა ჯერ თვალში ვლეწე, მერე იატაკზე ჩაცუცქულმა ვიტირე და იმავე კედელთან, საკუთარი ხელით გავათავე. გარედან მარინას წიწინი მესმოდა და ამის დედა მოვტყან, მეგონა ისევ ლაწირაკი ბავშვი ვიყავი…
კაროჩე, მეყო ბაზარი. ეს – ჯინსი, ესეც – ბოტასი და ეს… აუ მამაჩემის ნაჩუქარი „ბაბაჩკა“ გაიჩითა! არადა, რამდენ ხანს ვეძებდი, ყველა უჯრა გადავატრიალე. უეჭველი მარინას ჩაუდია ჩემ ტანსაცმელთან. ამას ჯიბიდან აღარ მოვიცილებ. ერთადერთია, რაც მამასგან დამრჩა და კაკ რაზ დღეს დამჭირდება… აუ, ეს ცისფერი ზედა დაკუჭულია… მკიდია, მაინც ჩავიცმევ. თინას უყვარს ცისფერი… პირველად რო ვნახე, ცისფერი კაბა ეცვა. ვნახოთ, დღეს საღამოს რა ეცმევა…
ისევ გული მერევა, ტო. ხელებიც მიკანკალებს.
. . .
 
   მთელი დღეა გადაუღებლად წვიმს. მე კიდევ სამი დღეა ქუჩაში არ გავსულვარ და ალბათ არც დღეს გავალ. სასწაულად მეძინება და ალბათ ვერც გამოვიძინებ, სანამ ამ რეფერატს არ დავამთავრებ. სჯობს ვიჩქარო, მალე მარი მოვა და მე კიდევ საწოლიც არ მიმილაგებია.
გადაუღებელი წვიმისგან ცა ისეთი ნაცრისფერია, კაცს გული შეუწუხდება. მე კი, რატომღაც, მსიამოვნებს… მთავარია, არ გადაიღოს და ცა ცისფერი არ იყოს.
გუშინ მარის წიგნები გავატანე ფლი მარკეტზე გასაყიდად. არ დამნანებია, ყველა გავიმეტე „ყველაზე ცისფერი თვალის“ ჩათვლით. ეგ კი არა, პირველი ზუსტად ეგ გაყიდულა და ისე თავისუფლად ამოვისუნთქე, თითქოს საკუთარი წარსული გამეყიდოს. დიდი არაფერი, ათი ლარის თემაა, მაგრამ მაგასაც კომუნალურების ფულს დავადებ და მარის წავეხმარები, რა ვალდებულია, მარტომ იხადოს…
რა ბედნიერებაა, ღმერთო, მარი რომ მყავს! ეგ რომ იცინის, რაც არ უნდა დარდი გედოს გულზე ლოდივით, შანსი არაა, შენც არ გაგეცინოს. უნივერსიტეტში მისვლის პირველივე დღეს ვიპოვეთ საერთო ენა. მე მაგის გაწეწილი, ხუჭუჭა თმა და მხიარული ხასიათი მომეწონა, მას კი, როგორც მითხრა – ჩემი სიფრიფანა სახე და მელანქოლიური სიმშვიდე. არც მაშინ და არც მას შემდეგ არ მითქვამს, რომ საკუთარი სიმშვიდე მძულს და არანორმალურად მინდა, მეც მის მსგავსად ლაღი, თავქარიანი და ხუმარა ვიყო, მაგრამ არ გამომდის და ალბათ არცაა საჭირო. მინდა თუ არა, ოდესღაც ამ უადგილო სიმშვიდემ გადამარჩინა… ამის თქმა რა საჭიროა, ჩემი ისედაც მშვენივრად ესმის და ესმოდა იმ დღიდან, რაც ჩემი გასაჭირი მოვუყევი და თავის ბინაში გადმოსვლა შემომთავაზა.
მოდი საწოლს მივალაგებ. ეს რა პერანგი უდევს მარის ბალიშის ქვეშ? ღადაობ? ჩემი ცისფერი კაბა… ნეტა სად იპოვა? ესეც ხომ გასაყიდად გავატანე მარკეტზე? აუ, რა ტიპია… უეჭველი დაევასა და თავისთვის დაიტოვა. როგორ ვუთხრა, რომ ეგ კაბა ისე მეზიზღება, სანამ გასაყიდად გადავდებდი, მთელი დღე ვებრძოდი თავს, ნაკუწებად არ მექცია… მერე გადავწყვიტე, რომ უბრალოდ კაბაა და ვერაფერში დავადანაშაულებ, ემოციების აყოლა არ ღირს. ჯანდაბას, იხმაროს მარიკუნამ ღამის პერანგად…
საერთოდ, რაში სჭირდება ადამიანს ემოციები? მით უფრო – ქალს? ყველაფერში ხელს გიშლის – სწავლაში, პრობლემებთან გამკლავებაში, ადამიანებთან ურთიერთობაში… თუმცა, მე ბავშვობაში იმასაც ვფიქრობდი, რომ ადამიანებთან კონტაქტს წიგნებთან ურთიერთობა სჯობს. ვფიქრობდი და ასეც ვიქცეოდი, სანამ მარი არ გავიცანი და მივხვდი, რომ ადამიანები ერთნაირები არ არიან. სამყარო ერთფეროვანი არ არის.
ეს მინები ისევ გასაწმენდია, არადა დილით საგულდაგულოდ გადავუსვი ტილო. უკვე დაიორთქლა… სასაცილოა, მაგრამ ჩემთვის სამყარო თავის ნამდვილ სახეს ზუსტად ასეთი დაორთქლილი მინების მიღმა ავლენს. ბუნდოვანი, ქაოტური, გადღაბნილი მუნჯი კინო… პირდაღებული ბავშვივით ვაკვირდები, როგორ ქრებიან და ჩნდებიან უფორმო ლაქები არალოგიკურად, არათანმიმდევრული პაუზებით და მიუხედავად იმისა, რომ გონება მკარნახობს, რომ ეს უბრალოდ წვიმაში მოსიარულე ადამიანებია, ჩემთვის ისინი უსახო, უფორმო, ერთნაირი ლაქები არიან.
თითს ვუსვამ მინას და თითოეული ადამიანის სახეს ვხედავ. ორი ერთნაირი ადამიანი არ არსებობს, ისევე, როგორც არ არსებობს სამყაროში ერთმანეთის მსგავსი ორი ფოთოლი. ოდესღაც არ ვიცოდი, რომ ამის შეცნობა მეტად დაკვირვებულს და მალე თავისუფალსაც გამხდიდა… ცოტა ჰაერი უნდა შემოვუშვა. ვაღებ სარკმელს, რაფაზე მდგარი ჭიქა ძირს ხმაურით ეცემა და ტყდება. ოხ, მარი! რამ დაგატოვებინა ყავიანი ჭიქა რაფაზე? უნდა მოვწმინდო. სამი ერთმანეთზე მომცრო მრგვალი ლაქა… როგორ ჰგავს მრავალწერტილს… რა მჭირს? დღეს ყოველგვარ სისულელეს მნიშვნელობას ვანიჭებ. მეყოფა.
სარკმელი უნდა მივხურო. ქარიც შემოდის და ქუჩის ქაოსიც. ახლა უკვე მეც მისი ნაწილი ვარ. ვგრძნობ, როგორ წამიერად მითრევს ცხოვრება, როგორც სტიქია, რომელსაც ეს სამი დღე მშვენივრად ვემალებოდი ყურსასმენებით, საბნის ქვეშ, ან მეგობრის მხარზე ნიკაპდაყრდნობილი. ახლა კი ვიცი, ვერსად გავექცევი. ვერ შევებრძოლები ვერც ამ გაყიდული წიგნით, ვერც რეფერატით და ვერც ამ საზიზღარი კაბის დანაკუწებით…
ჭკუიდან ის მშლის, რომ ამ სტიქიას სრულებით არ აღელვებს, ვინ ვარ, რას ვაკეთებ და რაზე ვოცნებობ. მას არ გააჩნია ლოგიკა და ვერც საკუთარ თავს მართავს. არ გააჩნია არაფრის უნარი განადგურების გარდა. მისი პროვოცირება ადვილია, შეკავება – შეუძლებელი. მის მასშტაბებს არ აქვს ზღვარი, ისევე, როგორც იმ ადამიანის უტვინობას, რომელიც თვითგანადგურებისკენაა მიდრეკილი. დაუფიქრებლად ხერხავს იმ ხის ტოტს, რომელზეც ფეხი უდგას… აშრობს მდინარეს, როცა ირგვლივ ყველაფერი ხმება… ზრდის მოძალადეს, თუ მასზე გამუდმებით ძალადობენ… სტიქია იმ ადამიანს ჰგავს, რომელსაც არ აქვს უნარი, ჩემსავით თითი დაუსვას სარკმელს, რომ დაინახოს, რა მრავალფეროვანია სამყარო და ადამიანები, რომლებიც ამ ქაოსს ებრძვიან. რომ სარკმლის მიღმა მოძრავი თითოეული ლაქა ამ სამყაროში მცხოვრები პატარა სამყაროა, რომელსაც მხოლოდ საკუთარი ნებით არჩეული გზით სიარული სჭირდება…
სტიქიას ამის დანახვის უნარი არ აქვს.
მოვარდება, გითრევს…
უკვე სისულელეებს ვბოდავ… კიბეზე ნაბიჯების ხმა ისმის. ალბათ მარი მოვიდა ლექციიდან. ისევ დამიწყებს ჩხუბს, რატომ ვზივარ ბაიყუშივით სახლში გამოკეტილი და არსად გავდივარ. არადა, გუშინ შევპირდი, რომ დღეს მაინც გავყვებოდი ბარში გოგოებთან. არაფერია, წვიმას დავაბრალებ და გულში ბოდიშს მოვუხდი, რომ მოვატყუე. ხმამაღლა თქმის კი არა, იმაზე ფიქრის ძალაც არ მაქვს, რომ სამი დღეა, ლაშა გამოვიდა…
ჯანდაბა… მგონი ცა მოიწმინდა. რა გულისამრევად ცისფერია ყველაფერი! ბედი არ მაქვს, ვეღარაფერს მოვიმიზეზებ. მარი მამშვიდებს, ხუთი გოგო ვართ და ნურაფრის შეგეშინდებაო. მართლაც და როდემდე ვიყო შიშში, მომბეზრდა. ჯანდაბას, ერთ ჭიქას გადავკრავ და სახლამდე ტაქსით წამოვალ. მარის არ სჯერა ცრურწმენების, მე კი კარგ ნიშნად მიმაჩნია, რომ წუხელ მამამისი დამესიზმრა… ერთადერთი ნორმალური ადამიანი იმ ჯოჯოხეთში.
მოვდივარ, მარ. არა, არ მიტყდება… რაც გინდა ის უქენი მაგ კაბას. ეს ჭიქა რომ გატყდა, შენი ბრალია, არ უნდა დაგედო რაფაზე! დაიკიდე, მოვწმენდ. მოვიდნენ გოგოები?კარგი, ჩადი, მე ჩავიცმევ და და ორ წუთში სადარბაზოსთან ვარ.
…
საქართველოს პრეზიდენტმა გიორგი მარგველაშვილმა 2015 წელი ქალთა წლად გამოაცხადა. ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი ნაბიჯი, რომელიც ქალთა უფლებებისა და ოჯახში ძალადობის პრობლემის მოგვარებისკენ გადაიდგა, ესაა ხელმოწერა სტამბოლის კონვენციის სახელით ცნობილი ევროსაბჭოს კონვენციისა „ქალთა მიმართ ძალადობის და ოჯახში ძალადობის პრევენციისა და აღკვეთის შესახებ“.
2015 წელს, ოფიციალურად ფემიციდის 19 შემთხვევა დაფიქსირდა. ქალთა უმრავლესობა მეუღლის, ყოფილი პარტნიორის, ან ოჯახის წევრი მამაკაცის მსხვერპლი გახდა.
2015 წელს, ქალთა მოძრაობამ საქართველოს 13 ქალაქში გამართა პერფორმანსი, სახელწოდებით – „არ გაათხოვო“. აქციის მონაწილეები არასრულწლოვანთა „გათხოვების“ საკითხის სამართლებრივ რეაგირებას ითხოვდნენ.
2015 წელს საქართველოში 611 არასრულწლოვანი დაქორწინდა.
მათი 95% გოგონა იყო.

* * *

ნინო ორტიგა ჭინჭარაული

ყვავილები

(მოთხრობა შექმნილია ფესტივალ „ფესტინოვა"ს სიტყვების პლატფორმის „ხშირად დასმული შეკითხვები"ს ფარგლებში)


   ზუგდიდის მუნიციპალიტეტის სოფელ ცაიშში დღეს მოქმედი ნაგავსაყრელი 2010 წელს მოეწყო. მაშინ ადგილობრივი მოსახლეობის წინააღმდეგობის მიუხედავად, ნაგავსაყრელი დასახლებულ ტერიტორიასთან ახლოს გაკეთდა. იგი ორ სოფელს, ცაიშს და დიდინეძს ესაზღვრება.
Livepress.ge

ორ საბანში ერთად ვარ გახვეული და მაკანკალებს. გარეთ წვიმს. არასდროს გადაიღებს. მდინარე ადიდდება, კანაოები გადაივსება და დატბორავს მთელ სოფელს. მთელ ნაგავსაყრელს წაიღებს და ჩვენი სახლები წყალზე იტივტივებენ, სანამ წყალი არ დაშრება და ჩვენც შემაღლებულ ადგილზე არ შევჩერდებით. ის იქნება ჩვენი ახალი მიწა.
– 39 და 8 ხაზი.
– წამალი იპოვე?
– არა, მთელი შკაფი ვქექე, ვქექე და არსად არ დევს.
– მეზობელს არ ექნება ვინმეს?
– ჰო, ექნება… აგერ გადავალ და მოვალ მალე, შენ მანამდე ნასკები გამოუცვალე. ხო გაუკეთებ?
– კი, კი, გადადი მანამდე და მოიტანე, მივხედავ მე ამას.
მე მინახავს ბავშვები მინდორში. ყვავილებს კრეფდნენ და მხიარულ სიმღერებს ღიღინებდნენ, ლამაზი იყო მათი სახეები, მათი ტანსაცმელიც ლამაზი იყო. ბავშვები დარბიან, მინდორში კრეფენ ყვავილებს, ვიღაც იცინის, ვიღაც დახტის ცალ ფეხზე, ვიღაც თავის თანატოლს გაეხუმრება, ხელს წაკრავს, იცინიან და ხალისობენ, ვიღაცები კევს ღეჭავენ და დაღეჭილი კევებით ბუშტებს ბერავენ, ერთი გაბერილ ბუშტზე ცოცდება და ბუშტიდან ბუშტზე დახტის, ცაში გაკიდულ ღრუბლებს ხელით ეხება და ირგვლივ მიმოფანტავს.
დედა ოთახიდან გადის, მამა წინდებს მხდის, საწოლის გვერდით მდგარ ძმრით ნახევრადსავსე ვედროში ამოავლებს, ოდნავ გაწურავს და ისევ ფეხებზე მაცმევს. მამას ჩემი ჩურჩული ესმის.
– ეს ერთიც და მორჩება, დედა მანამდე წამალსაც მოიტანს.
მამა თაროდან ნაჭერს იღებს, ძმრით ასველებს და გახურებულ შუბლზე მადებს. მამას ვუყურებ და ვეუბნები, მომიყვეს. საწოლთან ჯდება და ყვება ამბავს კაცზე, რომელმაც წყალდიდობისას ერთი დიდი ხომალდი ააგო, მთელი თავისი ოჯახი და ცხოველები შიგ შესხა და მოგზაურობდნენ ძალიან დიდხანს, სანამ წყალმა კლება არ დაიწყო და სანამ ხომალდიც ერთ დიდ მთაზე არ შეჩერდა.
– ზღვა ღელავდა? – ვეკითხები.
– კი, ღელავდა, ყოველ ღამით ღელავდა ზღვა.
– და ხომალდი მაინც მიცურავდა, არა?
– მიცურავდა, ძალიან დიდხანს მიცურავდა, შეუჩერებლად.
მე მინახავს ბავშვები სკოლებში. გაკვეთილი იწყება და მასწავლებელი ოთახში შემოდის, კედლები არის ნაირფრად მოხატული, აქა-იქ მულტფილმის გმირებსაც შეამჩნევთ, აქა-იქ მინაწერებია საბავშვო ლექსებიდან. ბავშვები უსხედან მერხებს და უხარიათ. საწერ-კალამი ყველას წინ უდევს. იწყება გაკვეთილი, მასწავლებელი საუბარს იწყებს, რამდენიმე ხანში კედლიდან მულტფილმის გმირები გადმოდიან, ბავშვებს კანფეტებს ურიგებენ და მუსიკის ფონზე ცეკვას იწყებენ. მასწავლებელი წამით ფიქრდება, ფანჯრის რაფაზე ადის, ხტება და რამდენიმე წამში ჰაერში დაფარფატებს. ბავშვები მერხებიდან დგებიან და მულტფილმის პერსონაჟებთან ერთად ცეკვავენ, ერთ-ერთი პირიდან ყვითელ კანფეტს იღებს და დაფას ესვრის, დაფა ყვითლდება. მერე კლასიდან გადიან და მთელ სკოლას იკავებენ. კანფეტებს კედლებს ესვრიან და ფერადად ღებავენ. ერთ-ერთი ხელზე მიკრულ კანფეტს დახედავს და ხვდება, ეს კანფეტი სულაც არ არის. მალევე ქალის ხმა ესმით, ქალი ბავშვებს ეძახის, მორჩით მაიმუნობას და ჩამოდით, მანდ საშიშიაო.
მუხლებს ვკეცავ და ვიკუნტები, ვცდილობ, გავთბე, მამაჩემი მესამე საბანსაც მაფარებს და მაიმედებს, რომ დედაჩემი მალე მოვა, ცოტაც უნდა მოვითმინო და დედა წამალს მომიტანს. გარეთ წვიმს, წვეთები ჩვენს დაჟანგულ თუნუქის სახურავს ეცემა და მე მჯერა, არასდროს გადაიღებს წვიმა, მდინარე ადიდდება, კანაოებს გადაავსებს, მთელ სოფელს დატბორავს და ჩვენს ნაგავსაყრელს წალეკავს, ნაგავსაყრელს, რომელმაც ერთ დღესაც მთლიანად ჩაგვყლაპა და არც ამოგვარწყევს, ყოველთვის შიგნით ვეყოლებით გამომწყვდეულები. უკვე კბილებიც მიწაკწაკებს, მამას ვუყურებ და არა აქვს ის სახე, რომელიც წამის წინ ქონდა, არ გავს იმ ადამიანს, ვისაც ვიცნობდი. მისი სახე სადღაც მინახავს, შემომხედავს და თითქოს ძველი ეკლესიის ფრესკიდან იყურებოდესო. მეშინია, კანკალი მატულობს სხეულში და დამძიმებულ ქუთუთოებს ფართოდ ვახელ. მამა გრძნობს, რომ ავფორიაქდი და ხელს მაჯაზე მკიდებს, დამშვიდდი, მე შენთან ვარო, მეუბნება, მისი მკაცრი გამოხედვა კი სულ სხვა რამეს ამბობს. ოთახში დედა შემოდის და მიახლოვდება, ვუყურებ და ვმშვიდდები, ნელ-ნელა სუნთქვაც მიწყნარდება.
– არავის არ ქონდა? ამდენი ხანი რა გახდა?
– გვერდით გადავედი, კაი ხანი ვეძახე და ბოლოს გამოიხედა, ეგ წამალი არ ქონდა, რაც მინდოდა, თან ისე შემომიბღვირა, რო… ახლად გაღვიძებული იყო, მაგაზე გაბრაზდა ეტყობა, მერე მეორესთან გადავედი და იმან მომცა, თან ჯანჯაფილიც გამომაყოლა, ჩაისთან ერთად კარგი არისო.
მე მინახავს ბავშვები სოფლის ნაგავსაყრელთან. მათი სახლებიდან რამდენიმე მეტრის დაშორებით. ნაგვის დიდ გროვაზე დაცოცავენ ჯართის შესაგროვებლად. ძირს იყურებიან და ირგვლივ მიყრილ-მოყრილ ნივთებს ამოწმებენ, ერთ-ერთი ჟანგიან რკინაზე ფეხს აუსვამს, წამით დაიყვირებს, ფეხზე დაიხედავს, სისხლი შეუჩერებლად მოდის. მეორე ამ ხმაზე უკან იხედება და მისკენ მიდის დასახმარებლად. სამ ნაბიჯს გადადგამს და რკინის მასა ირყევა. ბავშვები ღრმულში ჩაცვივდებიან. ნაგავსაყრელი პატარებს ყლაპავს. მე ქვემოთ ვდგავარ, ამის დანახვაზე მუხლები მეკეცება და ვეცემი.
დედა მეორე ოთახში გადის და წყლით სავსე ჭიქა შემოაქვს.
– აბა, წამით წამოწიე თავი, ასე, ჰო, აი, ასე.
დედა წამალს პირში მიდებს, წყალს ოდნავ მოვსვამ და თავს ისევ ბალიშზე ვდებ.
– ეს მალე მოქმედებს, დილით უკვე კარგად იქნები, – მეუბნება და შუბლზე მკოცნის.
მე გულაღმა ვწვები და თვალებს ვხუჭავ, მამა ამბის მოყოლას აგრძელებს ჩურჩულით, მალე მეძინება.
მესიზმრება, რომ შუა ზღვაში ნავში მარტო ვზივარ, ღამეა და აღელვებული ტალღები ნავს ეხეთქება. ალბათ არასდროს დამთავრდება, მეუბნება უცხო ხმა, ყურადღებას არ ვაქცევ, უკან ვიხედები და ვხედავ, ნაგვის მოზრდილი გროვა წყალზე ტივტივებს და მიახლოვდება. ნავზე ვწვები და ვცდილობ, სუნთქვა ვაკონტროლო. ჩავისუნთქავ და ამოვისუნთქავ, ჩავისუნთქავ და ამოვისუნთქავ მშვიდად.
ყოველ საღამოს, როცა მივდივარ იმ ადგილას, ნაგავსაყრელში ისევ ეფლობა ის ორი პატარა ბავშვი და ეს ხდება დაუსრულებლად, ეს ხდება ყოველ დღე და ალბათ მხოლოდ საღამოობით რომ არ მიწევდეს მანდ გავლა, ყოველ წამსაც ასე იქნებოდა, შეუჩერებლად. ყოველ საღამოს მუხლები მეკეცება და გაღვიძებისას ალუმინის გემოს ვგრძნობ პირში და უკვე მომწონს, მგონი ალოეს გემო დაკრავს.

/ილია ჭანტურია/