მეტი არაფრის თქმა არ შემიძლია. პირდაპირ ვაკოპირებ ერთი ამოსუნთქვით დაწერილ სტატუსს თავისი გრამატიკული შეცდომებით.
ერთმანეთისადმი ამხელა უსიტყვო სიყვარული და თანადგომა აქამდე რომ მეგრძნო ჩემს ქალაქში, არასოდეს ვიფიქრებდი აქედან წასვლაზე. ჯერ კიდევ სულ რაღაც 4დღის წინ ამდენი უსამართლობით დაღლილს უსამშობლოობის განცდა მტანჯავდა და ერთი იმედითღა ვიყავი, ყველა საშუალებით მომეხერხებინა ჩემს ოჯახთან ერთად აქედან რაც შეიძლება შორს წასვლა. არ მინდოდა რომ ჩემი შვილები იმ ქვეყანაში გაზრდილიყვნენ, რომელსაც თავისი მოქალაქეები არ სჭირდებოდა. იმასაც კარგად ვაანალიზებდი, რომ ვერცერთ უცხო ქვეყანაში ვერვიგრძნობდი თავს ისე, როგორც სახლში. უკვე წლებია, რაც უსამშობლოობის, უსახლობის განცდა მაწვალებს...გრძნობა, რომ ჩემი ადგილი არსად არ არის...
ოთხი დღეა,რაც ყველაფერი თადაყირა ამობრუნდა ჩემში. 14 ივნისს გახარებული ველოდებოდი,რადგან ამ დღეს უნდა გამართულიყო ჩემი აუდიოკრებულის "არ მინდა სახლი"-ს პრეზენტაცია(სახელიც ზუსტად ამ უსამშობლობის საშინელი განცდის ანარეკლია), მაგრამ ეს დღე ისეთი კოშმარით გათენდა, აუდიოკრებულიც ბოდიში და სულ ფეხებზე მეკიდა და სამყაროში სხვა ყველაფერი, რაც არ იყო კავშირში ამ ტრაგედიასთან.
ადამიანი იცით რატომაა არანორმალური არსება? სანამ დაკარგვის საფრთხის წინაშე არ დგება, მანამდე ვერ გრძნობს,როგორ უყვარს. ამ რამდენიმე დღემ და განსაკუთრებით გუშინ, მზიურში გატარებულმა რამდენიმე საათმა სახლში დაბრუნებული უსიტყვოდ, ცხარე ცრემლებით მაღრიალა. განა რა შეიძლება ადამიანს ასეთი კოშმარის დროს გაგიხარდეს, მაგრამ მიხაროდა,
მიხაროდა რომ ჩემი უცნობი თანატოლები ერთად ისე ვმუშაობდით, თითქოს დიდი ხნის მეგობრები,ახლობლები ვიყავით,
მიხაროდა, რომ არავის ეცალა ერთმანეთზე საჭორაოდ ან განსაკითხად,
მიხაროდა, რომ არავის ეცალა სალანძღავად და საჩხუბრად,
მიხაროდა რომ ყველა ერთმანეთზე ზრუნავდა, წყალს,საჭმელს აწოდებდა, "დაისვენე,ეხლა მე ვიმუშავებო"-ეუბნებოდა..
ყველაფრის გადმოცემას ვერც ვახერხებ.
მიხაროდა, რომ ამდენი წლის შემდეგ ძლივს ვიგრძენი რომ სახლში ვარ...და ეს ქვეყანა უცხო აღარ არის ჩემთვის...
და ამ ყველაფრისთვის ნუთუ ამხელა მსხვერპლი იყო საჭირო, აი ეს, ეს, ეს ვერ შემიგნია ერთადერთი. ამდენი ადამიანის სიკვდილი... იმ ადგილას, სადაც გუშინ ვმუშაობდით, სუნიც იდგა,ისეთი საშინელი, რომ პირბადეც კი ავიფარე, მაგრამ არ შველიდა. მერე გოგოები სხვაგან გადავედით და ბიჭებმა იმ ადგილას მიწის ამოთხრა დაიწყეს და სახლში მოსულმა გავიგე, რომ ცხედარი უპოვიათ.... ყველა ნერვს ყელში ვგრძნობდი და ახლაც ვგრძნობ, ამიტომ ვჯღაპნი ამდენს და გაუაზრებლად.
მგონია, რომ სამშობლო დამიბრუნდა(თუ მე დავუბრუნდი) მაგრამ რის ფასად..
ნ.ჭ.
17/06/15
