ჯილდოდ ავიღებ,
ქონდრისკაცების შეჯიბრზე მაქვს დღესაც მიწვევა
გაუფერულდა რა ხანია
“მთვარე _ზამბახი”
და სადაცაა ჩემს ფანჯრებზე გადმოირწევა..
ადამიანებს არაფერი არუნდა მისცე..
მხრებზე ისედაც ამ ცხოვრების აწევთ სიმძიმე.
ვცხოვრობ ქალაქში..
სადაც ისე ცოტაა სივრცე,
რომ ამ ღამითაც შენ სიზმრებში გამოვიძინებ..
წლები მიდიან შენ კი აღარ ითვლი ნაოჭებს,
მიწის კიდეზე წელმოხრილი
დგანან ნაძვები,
სახლთან და დილით მტვერ დადებულ საკუჭნაოში,
მოგონებები კედლებიდან შემოძვრებიან..
წლები მიდიან ფანჯრის იქით ათას ცვლილებას,
ვსუნთქავ ფილტვებით,
ირევიან ქარ-ტეხილები
რა ლამაზია ნაადრევი გარდაცვალება,
დგანან ნაძვები დრომოჭმულნი, წელმოხრილები..
დგანან და დგანან
არამყარად ჩემსავით უჭირთ..
სხვა ბედისწერის ზღაპრებს ჰყვება ვიღაც ტეტია
ამ ცხოვრებაში ოცნებაა ყველაზე ფუჭი
და ასრულება ალბათ უკვე მეტისმეტია..
/ნათია ჭინჭარაული/
