_ეს იყო შარშან, ერთერთი ძალიან მნიშვნელოვანი ორგანიზაციის ნიდერლანდების მრავალპარტიული დემოკრატიული ინსტიტუტის თანასწორობის ფორუმი,სადაც სხვადასხვა სფეროდან ქალებს გვქონდა გამოსვლები ქალთა როლის შესახებ საზოგადოებაში. მე ვისაუბრე ლიტერატურაში რა როლი აკისრიათ ქალებს.
_როგორც ვიცი, ხარ ფემინისტი მწერალი. როგორც ქალი, რა პრობლემებს აწყდები ლიტერატურულ ცხოვრებაში?
_ ორ წელზე მეტია ვმუშაობ ქალთა საინფორმაციო ცენტრში და ვარ ამ ორგანიზაციის კომუნიკაციის ოფიცერი, თუმცა ფემინისტი არ გავმხდარვარ აქ მოსვლის შემდეგ სწორედ იმიტომ მივედი, რომ ვიყავი ფემინისტი. ფეისბუქის “მემორიდან” ვხვდები, რომ ჯერ კიდევ 2008-2009 წლებში, ისეთ პერიოდში მაქვს შესაბამისი პოსტები გამოქვეყნებული, როცა ჩემი თვითიდენტიფიკაცია, როგორც ფემინისტის არ იყო ბოლომდე ჩამოყალიბებული. ვფიქრობ ეს იმიტომ მოხდა, რომ ძლიერი ქალების გარემოცვაში გავიზარდე. ჩემს ოჯახში ქალი არასოდეს ყოფილა დაჩაგრული, ან მეორეხარისხოვანი და ჩემთვის ბუნებრივი მოვლენაა ის, რომ ქალი და მამაკაცი არიან თანასწორუფლებოვანნი, ისინი პატივს სცემენ ერთმანეთს და აზრს ეკითხებიან. ცხოვრების ყველა ეტაპზე ისეთი ბიჭი მეგობრები მყავდა, რომელთაგანაც არასოდეს მიგრძვნია რაიმე სახის დისკრიმინაცია და როცა ვხედავ, რომ სადმე ასე არ არის, ეს ჩემში ძალიან დიდ პროტესტს იწვევს.
საერთოდ, მცდარი აზრია გავრცელებული, რომ ქალთა უფლებებისთვის მხოლოდ დაჩაგრული ქალები იბრძვიან, ანუ ისინი, ვისაც თავად შეეხო დისკრიმინაცია. რათქმაუნდა, გარკვეულ დონეზე ყველას გვეხება, თუნდაც ქუჩაში-უცნობი მამაკაცებიგან, ან მომსახურების სხვადასხვა სფეროში. რათქმაუნდა, არავინაა დაცული, მაგრამ როცა გამოდიხარ გარემოდან სადაც თანასწორობა წესია და გადიხარ ისეთ საზოგადოებაში, რომელიც ვერა და ვერ შეეშვა გენდერული ნიშნით ჩაგვრას, ბუნებრივია-ფემინისტი იყო და გინდოდეს, რომ ქალებს მიეცეთ საკუთარი შესაძლებლობების რეალიზების საშუალება.
ლიტერატურას რაც შეეხება, ხშირად შეიძლება გაიგონო ფრაზა “ქალის პირობაზე კარგად წერს!”. თუ გადავხედავთ სტატისტიკას სხვადასხვა პრემიების ლაურეატებისა და კონკურსში გამარჯვებულების შესახებ, აღმოვაჩნთ, რომ ძირითადად კაცები ჭარბობენ და ეს არ ხდება იმიტომ, რომ ქალები ნაკლებად ნიჭიერები ვართ. ჟიურის წევრები ძირითადად კაცები არიან ხოლმე და ქალ ავტორებს სერიოზულად არ გვიყურებენ. ჰგონიათ, რომ გასართობად ვწერთ. წლევანდელი წელი ამ დროს ძალიან საინტერესო იყო საქართველოში ფემინისტური წიგნების გამოცემის მხრივ. სამი ისეთი წიგნი გამოვიდა, რომლებიც მკვეთრად ქალთა საკითხებზეა ორიენტირებული. ნინო თარხნიშვილის ნინოს ნოუთს, თამთა მელაშვილის “აღმოსავლეთი” და ჩემი “ქალაქი წყალზე.” ვთვლი რომ წამოვიდა ქალი ავტორების ძალიან მნიშვნელოვანი ტალღა, რომლებიც ქალებზე წერენ. ძალიან მიხარია ის ამბავი, რომ ამდენი ახალგაზრდა გოგო კითხულობს ამ წიგნებს. მეც ახალგაზრდა ავტორი ვარ, 29 წლის, მაგრამ ხშირად აღმოვაჩენ ხოლმე, რომ ჩემი მკითხველები არიან 16-დან 25 წლამდე ასაკის გოგონები, რომელთათვისაც ვფიქრობ ძალიან მნიშვნელოვანია ამ იდეების მიწოდება და იმის თქმა, რომ ისინი არავისზე ნაკლებნი არ არიან და არანაკლები შეუძლიათ.
_ შენს ახალ წიგნზე გვითხარი, რას მოგვითხრობს “აქალაქი წყალზე”?
_ჩემი წიგნი არის მისტიკა. მოთხრობილი მაქვს ქალებზე, რომლებიც ცხოვრობენ ერთ ქალაქში, ზოგიერთები ერთიდაიმავე პერიოდში, ზოგი კი სხვა დროში. მათ აქვთ მისტიკური, ზებუნებრივი უნარები. განხილვა გვქონდა, ეს წიგნი რომანია, თუ მოთხრობების კრებული. Mმე უფრო ვთვლი, რომ ეს არის მოთხრობები, რომლებიც დაკავშირებულნი არიან ერთმანეთთან. მკითხველის აღქმაზეცაა დამოკიდებული, თუ როგორ წაიკითხავს. ეს არის წიგნი ქალებზე, რომლებიც იბრძვიან, რომელთაც უყვართ, რომელთა ბრძოლა ყოველთვის გამარჯვებით არ მთავრდება, მაგრამ მაინც ყოველთვის აქვს ბრძოლას აზრი. სწორედ ამის თქმა მსურდა მე ამ წიგნით.
/ნინო ჭინჭარაული/
