ჩემი საყვარელი პერსონაჟი ვიპოვე, რომელმაც აქამდე სხვა ყველა ჩემეულ პერსონაჟთან შედარებით, უფრო მეტად მომხიბლა. ბიოლის წაკითხვამდე რომ გეკითხათ- “რომელი წიგნის რომელ გმირს გაიცნობდიო?”-,გიპასუხებდით-“მარტინ იდენს, იუჰან ნაგელს, ფერიდე ნიზამ ედდინს...” და თუმცა მათ ის მნიშვნელობა არ დაუკარგავთ, რასაც ჩემთვის წარმოადგენდნენ, კლოუნი ჰანს შნირი გაცილებით ახლოს მოვიდა ჩემთან,თავისი წარმოუდგენელი სინამდვილით,რეალურობით, ადამიანურობითა და უცნაურობით.
ეს უკანასკნელი-უცნაურობა, სიმართლე ვთქვა, ალბათ მხოლოდ სხვებისათვისაა უცნაურობა, ჩემთვის კი ძვირფას თვისებას-ბუნებრიობას უფრო ჰგავს, რომელსაც ძალიან ძნელად იპოვნით ადამიანებში. თუნდაც ის “უცნაურობა”-რომ ჰანსს არ შეუძლია თავისი შეყვარებულის, მარის გარდა სხვა ქალს გაეკაროს, ან ის, რომ ვერ წარმოუდგენია, როგორ უნდა შეძლოს მარიმ თავისი მომავალი ქმრის-ჰერიბერთის პერანგზე ცხელი უთოთი ლაქების ამოყვანა ისე, რომ თავი მოღალატედ არ იგრძნოს-ეს ყველაფერი სხვა არაფერია, თუ არა-სიყვარული, რომელიც ორ ადამიანს ისე აკავშირებს, რომ მესამე პირის თუნდაც დროებითი გამოჩენა მათ შორის შეუძლებელი ხდება.
მდიდარი, მაგრამ შვილების მიმართ მკაცრი და ძუნწი მშობლების ოჯახში გაზრდილი ჰანსი საინტერესო პერსონაჟია, რომელიც ძალიან ნათლად და გარშემომყოფებისგან განსხვავებულად უყურებს სამყაროს. ის ათეისტია, მაგრამ მარის კათოლიკე მეგობრებზე მეტად ჰუმანური და კეთილშობილია. მიუხედავად ურწმუნოებისა, ის პატივს სცემს საყვარელი ქალის არჩევანს და ხელს უწყობს მას, შეასრულოს თავისი სარწმუნოებრივი ვალი. დილით ადრე აღვიძებს, რომ მესაზე არ დააგვიანდეს, თანხმდება მასთან კათოლიკური წესით შეუღლდეს, იმაზეც თანახმაა, რომ მარიმ თავისი რწმენის მიხედვით აღზარდოს მათი მომავალი შვილები.
მაშინაც კი, როცა მარი მიატოვებს, ჰანსს არ ძალუძს მისი ღალატი. ყველასგან მიტოვებული, სამუშაოდაკარგული და უფულო, რომელსაც შიმშილით სიკვდილი ემუქრება, მაინც მარიზე ფიქრობს, გონებაში ხატავს ჯერ არარსებულ სურათებს მარის ჰერიბერთთან მომავალი ოჯახური ცხოვრებიდან და მზადაა ყველაფერი აპატიოს. მიუხედავად მისი ასეთი ტრაგიკული ფიქრებისა, წიგნში ვერ ნახავთ გულისშემაწუხებელ სენტიმენტალურ მონოლოგებს. ამის ნაცვლად, მთავარი პერსონაჟის საუბარში ვხედავთ მსუბუქ სატირას, ლაკონურობას და ბავშვური გულწრფელობას, რომელიც უბრალო კლოუნს ღრმა და საინტერესო ადამიანად აქცევს.
“ მარი... არსებობს მშვენიერი სიტყვა “არარა”. იფიქრე “არარაზე”, ნუ ფიქრობ კანცლერზე და კათოლონზე. იფიქრე კლოუნზე, რომელიც აბაზანაში ტირის და ფოსტლებზე ყავა ესხმება.” ...
ნინო ჭინჭარაული
