მაია და რუსო(ხინკალზე)

რუსო:



ხინკალ მეც მიყვარს ხევსურო,

დავდგათ ვადუღოთ კვირასა,

ჩემი იმედი ქვე გქონდას

მაგახარშვინებ ხინკალსა.

ერბოიც მაუხდებოდა

ერთს წამავიღებ კილასა.

კვირას ქორწილშიც მეძახან,

მაგრამ არ ვგონებ წასვლასა,

რა ჯობს ხევსურის ტაბლასთან

ქეიფს და ხინკლის ჭამასა.



მაია:



მე კი ვიძახი მაგრამ რა?

არცვის არ აწყობს კვირასა,

ხოდა მეც იქით კვირაში

ვადუღებ ხაჭოს ხინკალსა,

ზოგი ერბოსა მპირდება,

ზოგს კიდევ დიდ ქვაბ მოაქვსო,

აესეთ ხალხში ქეიფსა

ქვე რა კა მუღამი აქვსო.

რუსო:



ხოდა აგრე ჯობ ხევსურო,

მავგროვდათ იქით კვირასა

ჟიპიტაურსაც შავხვრიტავთ

ერთს ან კიდევ ორ ჭიქასა,

შენდობას ვეტყვით:

“შაუნდას და მაახმაროს იმათა,

ვინაც წავიდა და ახლა

ცით ჩამასცქერის მიწასა.”

მერმე ვიამბათ სიცოცხლის

ვთქვათ გაუმარჯვას იმასა

ვინაც ამ ქვეყნად ცოცხლობს და

იმედი არა სწირავსა,

ვისაც სიცოცხლე არასდროს

არ მასწყენია დიადსა,

ვისაც ფარ-ხმალი სრუ ასხავ

არ დაუყრია ვისაცა,

ვინც მოახერხებს ამ ქვეყნად

დატოვებს ნავალს მბრწყინავსა.



მაია:



ერთი უყურეთ სვან-ხევსურს,

რა კა ლექსობა სცოდნია,

კალამს გვერდზე ვდებ ჯიელო

გზა შენთვის დამილოცნია.

შენს შემხედვარემ გავიგე,

აქამდე არა მცოდნია

სვანებს და ხევსურებს ერთად

რა მაგარ ბალღებ სცოდნიათ.



რუსო:



არა ხევსურო ჯობნით კი

ვერას გაჯობებ სვანიო,

შენ მაწერილი ლექსები

ჩემზედ ლამაზი არიო.

სვანის და ხევსურის ბალღზე

კი სწორად გაგიგონია,

მაგრები ხართო მითხარი

მართალი ხარ და სწორია

(ბლატაობაში ხევსურო

არ ჩამამართმევ მგონია).