შოთა არაბულის "გუდანის ჯვრის ნაყმევი"-ს ეს ნაწყვეტიც იყოს აქ. ერთერთი ვერსია ხევსურეთის წარმოშობის შესახებ.
" სამი ძმა მასულა ბარიდან, ურჯულოს მომძლავრებას გამორიდებული,_ყვებოდა ხუცესის გვერდზე მჯდომი, ყალიონის ბოლში ქონდრისკაცივით ჩამალული ჩია ტანის მოხუცი:_ჯინჭარა, არაბა და გოგოჭა.
- მანამდე არავინ ცხოვრებულა ხევსურეთში?_,იკითხა მოხუცის წინ ცალ მუხლზე დაჩოქილმა ახალგაზრდა ხევსურმა და დაცლილი თასი ჩამოართო მოხუცს, რომ ხელახლა შეევსო.
-არავინ. დასახლებულა ის სამი ძმა გუდანში,_განაგრძო მოხუცმა: - ერთხელ,ღამით ძმები "ცისკარგახსნას" შესწრებიან და სამივეს თითო ნატვრა მოუსწრია.
ახალგაზრდა კითხვად იქცა.
მოხუცები კი ისეთი იერით უსმენდნენ მოხუცს, ეტყობოდათ, მასზე უკეთ იცოდნენ ეს ძველისძველი გადმოცემა ხევსურეთის წარმოშობის შესახებ.
- რა უნატრიათ?-, ვეღარ მოითმინა ახალგაზრდამ.
- ჯინჭარას უნატრია: ჯარზე პირველი სკამი ჯარის სათავეში ჩემი იყოსო.
- მართლაც, გუდანის ჯვარში პირველი სკამი ჯარის სათავეში საჯინჭარაულოს ეკუთვნის ახლაც...
- გოგოჭას უნატრია: ჩამი ვალი ნურავის შერჩესო, ჰოდა აუსრულდა ნატვრა, გოგოჭურების ვალი არავის შერჩება, ავი გვარია, სულ ხმალზე უდევთ ხელი...
მოხუცმა ჩაიცინა და ყალიონი გამოაბოლა.
- სალუდე ქვაბის ძირივით შავ არაბას უნატრია: კაცრიელიმც ვიქნებიო; აუხდა ნანატრი-ნახევარი ხევსურეთი საარაბულოს უჭერია. ასე გამრავლდნენ თავის წინაპრების სახელზე ჭინჭარაულები, გოგოჭურები და არაბულები...
- დანარჩენი ხევსურული გვარები?,-იკითხა ვიღაცამ.
- ეგენი ან ამ სამი გვარის განაყრებია, ან მერე შემოხიზნულია მთას,- დასვა წერტილი ჩიამ და ჩამქრალი ყალიონი ფრჩხილზე დაბერტყა.."
/შოთა არაბული-"გუდანის ჯვრის ნაყმევი". /
