მირზა განსაკუთრებულად მიყვარს, ჩემი ბავშვობა მის ლექსებთან,თიანეთთან და იორთანაა დაკავშირებული. ალბათ,ამიტომაც ხშირად ვპოულობ ხოლმე ჩემს ლექსებში მის "კვალს" და ცოტა მრცხვენია:)
იყოს ეს ლექსი უკანასკნელი,
გაიმეორონ ჩემი სახელი
ხეებმა,გულის ამხანაგებმა.
ძვირფასო,მახრჩობს ეს ნიაგარა,
შენი ღიმილი რადგან არ მიცავს,
მე აღარ ვიცი რას შეგადარო,
ყვავილს თუ მთვარეს, ცასა თუ მიწას!
შორს მთაზე მოჩანს ციხის ნანგრევი,
როგორც იმედი გულგადახრული,
მოჰყეფს მდინარე-მრისხანე დევი
და გიჟი ქარის ისმის მაყრული.
გზები კი, რა ვქნა-იკლაკნებიან,
როგორც გველები მსხვერპლის გარშემო
და თუმც სიტყვები იკარგებიან,
არ მინდა გული გადავაშენო.
ეს ლექსები კი,უცნობი ფერის,
იქნება,ლექსებს სულაც არა ჰგავს,
მოდი, წამართვი მე ყველაფერი,
გული კი დარჩეს თავის ალაგას!
მიყვარს მირზა გელოვანი <3
ReplyDeleteროგორი მიმზიდველიც ყოფილა პიროვნულად, ლექსებიც ისეთი აქვს :)
Delete