მთების ძახილი

მაია:



როდესაც ქარი ამიშლის ვნებებს

სისხლში იფეთქებს მთების ძახილი,

დროის მდინარე თუკი ინებებს,

თუკი ინებებს ბედის მარხილი...

ჩაწყვეტილ ჯაჭვის ისმის ჟღარუნი

კვლავ არ ნებდება ჯამის სიჟანგეს,

სურვილს მიმწვავებს გრძნობა მალული,

გრძნობა ფარული თუკი ივარგებს...

სულის აჩრდილი დამდევს კვალდაკვალ,

შემოვხიზნულვარ სხვების ალაგზე,

მთებისკენ ლტოლვა დამღრღნის ხანდახან,

ძლიერი ზათქის ხმები არაგვზე...

სხვა ვერ გაიგებ დარდებს ხევსურის,

ვერც ავიჭრები მე სხვების თარგზე,

კვლავაც აჩრდილი წინაპრის სულის

მთხოვს არ შევწყვიტოთ ოცნება მთაზე...



ნინო:



ამ ლექსით ჩემს დას ვეპასუხები

შემოკედლებულს ჟინვალის კალთებს,

სწორად გილექსავს მთების წუხილი,

ქალაქს დარჩენილ ხევსურს რომ მართებს.

დაო, წუხილი მართლა მძიმეა,

ისე მძიმეა გონებას მართმევს,

დაობლებული სულის მღვიმეა,

განა ბევრს ვნახავთ ამ გრძნობის დამტევს.

ყოველღამ როცა დადგება რკალად,

ცის ტანზე მთვარე ნამგალისხელა,

ჩვენ გვახსენდება ლიქოკის ჭალა,

მთების ბუბუნში ჩვენი სიმღერა...

ფეხუქცეველი ქვიანი გზები

შურის ციხიდან გამომზირალი,

გამთენიისას ნაჩვევი ხმები,

ხევს აყოლილი ზათქი მდინარის.

ქობულოს ხატში ცხვარის ბღავილი,

ზარებიანი დროშის წკრიალი,

ხმას ვერ ჩაუხშობს ამ სისხლის ძახილს

დასამდურავი ბედი ტიალი.

დაო, სიცოცხლე ისე მოკლეა

სადაც ტრიალებს წინაპრის სული,

სადაც ყველა დღე ლხენით სავსეა,

იქ ილტვის გული ყველა ხევსურის.