მაია და რუსო(რქები დაგტყდება)

რუსო:



ჩამაშენდმაფერდა ღამე,

სულში მეხირების მტრებულ,

ეგღა მაკლავისა ჰა მე

შენთან დანატრებულს?

ძილას თმები აქვს შენდ ფერები

ღამეო მინდა ჩაგეკონო,

ძილაის ეშხით გეფერები,

ღამეო უგონო არ გეგონო.



მაია:



რაად მწერ სხვისა ლექსებსა,

მე შენი მომნატრებია,

მუზებმა ხომ არ გაგწირეს

ხომ არ გამხდარხართ მტრებია?



რუსო:



აბა რაიღ გითხრ ხევსურო

პასუხ ვერ მამიძებნია,

შენ რაც დაგცილდი იმის მემრ

ლექსი ვერ დამიწერია.

შენგან გაგონილ შაირებ

მიაც კი მამნატრებია,

შენთან უბნობა შენდ ცქერა,

ქვე რახლად შამყვარებია...



მაია:



რომელს რომელი დასცილდა

ეგ კიდევ საკითხავია,

რაად მემდული თითქოსდა

არ ვარ შენ მამკითხავია.

მონატრებული დაქალო

შორიდან გეფერებია,

ხომ იცი რარიგად მიყვარს

მე ხალხი შენფერებია.

შენთვის შაირის მაწერა

არცროს არ დამეზარება,

მომნატრებია შენს გვერდით

დროის საამოდ ტარება.



რუსო:



ხოდა ხევსურო,

ოღონდ მშვიდობა იყოს და

მე და შენ ისევ ისე

ერთად შევსვათ `ყანწები~,

ისევ ადრინდლად

ხინკლიან თასს შემოვუსხდეთ

და ჩვენი სამშობლოს სადღეგრძელოდ

შევსვათ `თასები~









რუსო:



მე შენი სიტყვის მოლოდინში

დამაღამდება,

დაღამებული თვალგახელილს

დამათენდება,

დარდისგან ჩემი გული ალბათ

მალე დაჭკნება...

შენ კი ხევსურო,თუ არ მომწერ

რქები დაგტყდება!