მიყვარდა..
ის სხვას ეტრფოდა თურმე,
არ დასცდა ბაგეს სათქმელი მძიმე,
ვცლიდით სიჩუმით
ავსებულ სურებს,
მივდევდით წიფლის
დაქანცულ ჩრდილებს.
აცრემლდებოდა მთების სტუმარი
და საიდუმლოს
ფარავდა ისევ,
ქალის გულისთქმა
ვიცან გუმანით
ავწონ დავწონე ნაბიჯი მყისვე..
და ეგონა რომ ვთხოვდი პირობას,_
ბედნიერი გზა ვუსურვე მაშინ!
თითქოს იმატა ფრთაგაშლილობამ
თითქოს ორბივით
ავარდა ცაში.
ხელი მომხვია,
ბაგეს ძლიერად
დამეკონა და
აღარ განაზდა,
მის შავ თვალებში შუქმა იელვა
ჩემს სულში ღამე
ჩაწვა ანაზდად...
ასე წავიდა
ჩემი ნათია,
ათინათემბა მოითარეშეს
და სამახსოვროდ
დამრჩა დარდიანს
მხურვალე კოცნა
ტრფობის გარეშე..
/გიორგი გიგაური/
No comments:
Post a Comment