***

მანდაც გათენდებ დილა,გადმოსჩინდება ნათელ,
შენ უხალხობა გცივა, ხატში გიქრება სანთელ,
მანდაც დადგება ზაფხულ, ისევ იდება თოვლი
მეაც ამოოლ დაღლილ, ნაზამთრალ, თბილის მოვლილ,
შემომეგებებ არაგვ, დავეწაფები პეშვით,
რაი იქნებოდ გამჩენს, ნეტა ვაჟკაცად ვეშვი
მეაც ავიღებდ თოფს და ავისხამდ ტყვია წამალს,
დილას გავრეკდი საქონს, ყივილს დაიწყებდ მამალ,
დედას ვუტირებდ ვინცკი შემოგიჩნდებოდ ავად,
ყველა გაიგებდ გუდანს ჭინჭარაული დავავ.
მომიქარგავდა პერანგს ლაღი ხევსურის ქალი,
და ჩემს ყორნისფერ ცხენზეც ბევრს დაურჩებოდ თვალი.
ხშირად გავხენებდ ჭიუხს, ხომ არ მოსდებივ ნისლი,
თავქვეშ მეგებოდ თივად გადაქცეული ისლი..
აქაც თენდება დილა, აქაც ვეგბებ აისს,
როცა ხევსურეთს ცივა, ისევ თოვლია მაისს;
მანდაც დადგება ზაფხულ, ალბათ აყვავდებ ანწლი,
მეკი ვიქნები თბილისს, არც რა მექნება ღვაწლი,
ვილაპარაკებ მხოლოდ, მოგიხსენიებ ხვნეშით,
რაი იქნებოდ ნეტა გამჩენს ვაჟკაცად ვეშვი!

/ნათია ჭინჭარაული/