მუმლები...
მუმლი...
ხოლო, აქეთ კი-ქართველი ხალხი...
ესაა ჩემი მკლავი და შუბლი,
ჩემი მამულის მკლავი და ძარღვი.
ვაი, ემაგ ცრემლს, შენ რომ დამალე...
"ნეტავი ოდეს, ჩემო იარალი..."
ბუქში რომ ხვევდა სამხრის ტრამალებს,
ჩვენი ლაშქრული და იარაღი.
ვაი, ჩვენს კოჯორს ,
ვაი,ჩვენს კრწანისს,
მოსძალებია მუმლი მუხასა...
იმ, მუხას, რომლის მიწა და წყალი
დავითს ხმლის წვერით შემოუხაზავს.
/ნოშრევან არაბული/ 1999
No comments:
Post a Comment