და კლდენი ქარაფიანი,
მთის სუსხი გამთენიისას,
ფეხქვეშ ბალახი ცვრიანი.
ხევში მდინარის ფერხული,
მთის წვერზე ცისკრის ციალი,
როს გაიხარებს მათ ცქერით,
ნეტა ეს გული,ტიალი?
თუმც კი ჯერ კიდევ წინ მიძევს
ცხოვრება შარა-გზიანი,
ოღონდ არ ვუწყი რარიგი,
ღრუბლიანი თუ მზიანი.
არც სიგრძეს გამოვიკითხავ,
ვიქნები "თავაზიანი",
სიკვდილი მუდამ ადრეა,
არასდროს არის გვიანი...
/მაია ჭინჭარაული/
No comments:
Post a Comment