აზმორებს ღამეს ქედებზე ახლა,
დუმს მყუდროების სასახლე დიდი,
ფანტელთა ცვენა და ლექსი გვახლავს,
მეხვევა შენი სულისთქმა მშვიდი.
შეჰყურებ მთვარეს, ოცნებებს ქარგავ,
მკითხავ და კიდევ გამიმეორებ:
"არცერთი ფიფქი ერთმანეთს არ ჰგავს,
ჩვენ რატომ ვგავართ ერთიმეორეს?"
No comments:
Post a Comment