Saturday, October 27, 2012

ვაჟას

ვაჟა

საოცრებაა, რომ იტყვიან, ეს შენზე ითქმის,
თვით ხარ მინდია, ხალხისა და კლდეთა მლოცავი,
არა აქვს არაგვს შენს სტრიქონზე ძლიერი ზვირთი,
სინაზე არ მწამს შენს შვლის ნუკრზე კდემამოსილი.
მაღალი მთების მდინარე ხარ, ჩანჩქერიანი,
სუნთქვას ჰმატებდი ტყეში ლერწმებს რხევად დაცლილებს,
მოკვდი ჰომეროს..მთაში ობლად დარჩნენ იანი
მუხლმოჭრილებმა სამარემდეც ვერ გაგაცილეს...~თვით დასნეულდი ასე მძაფრად ფილტვების ბერვით,
და აჯანმრთელე ქართულ სიტყვის განთიადები,
უსულოთ სულის ნათელხილვით გაგასწრებს ვერვინ,
საუკუნენი გინდ ჩამოდგნენ ათი ამდენი.
მე უსახელოდ მომიტაცოს სიკვდილმა იქნებ,
მომწყვიტოს ისე, ვით პერანგის უბრალო ღილი,
შენ კი სიკვდილით მთებიც ისე რად დააფიქრე,
რომ აღარავის უჩვენებენ გულსა და ღიმილს...
დგანან და სდუმან, აუხსნელი მათი სიყუჩე
ამოვხსენ ვერრა გრძნეულებით, ვიფიქრე ბოლოს,
მოკვდი უმამო ბალღებივით ერთად მოქუჩდნენ
და ცრემლის ღელედ უშენობა ატირებთ მხოლოდ.
საოცრებაა, რომ იტყვიან, ეს შენზე ითქმის,
თვით ხარ მინდია, ხალხისა და კლდეთა მლოცავი,
არა აქვს არაგვს შენს სტრიქონზე ძლიერი ზვირთი,
სინაზე არ მწამს შენს შვლის ნუკრზე კდემამოსილი.

*ალაზა ხაიაური*

No comments:

Post a Comment