ვლეწე ხეების ნორჩი ყლორტები,
ერთი დღე მაინც უნდა მეცხოვრა
ასე უცნაურ გაბოროტებით.
გმადლობ უფალო!ან კი მადლობა
რამეს შეცვლის და რამეს უშველის?
ვანგრევდი,რადგან ნგრევა მართობდა
და ამ ნგრევაშიც ვიყავ გულწრფელი.
ვერ შევეგუე უამინდობას,
ნუ მრისხავ-ახლაც ვდგევარ ამ აზრზე,
და ის სამყარო-მე რომ მინდოდა
ნგრევით,ო,ნგრევით გავალამაზე.
ვინც დაითმინა,ნეტარ არიან,
მე არასოდეს ვიყავ დამთმენი,
რაც ვქენ-არასდროს არ მინანია,
დავრჩი ჩამქრალი ხელში სანთელი...
ახლა დავცურავ ცრემლის მორევში,
არ ვზოგავ სხეულს,გვემით ვიწამებ,
ვარ სამყაროთა სიმარტოვეში
ნესტიან კედლებს ყვითლად იმწვარი.
ვიცი უფალო,იყო შეცდომა,
ვლეწე ხეების ნორჩი ყლორტები,
ერთი დღე მაინც უნდა მეცხოვრა
ასე უცნაურ გაბოროტებით
/ტარიელ ხარხელაური/
No comments:
Post a Comment