სიჩუმეს მხოლოდ ქვითინი არღვევს... ოთახი ბნელი... თეთრი სუდარა... ბჟუტავს კანდელი და ანათებს სურათს, სურათში ისევ ცოცხალი ხარ...
ტკივილი ძაბავს ყველა ნერვს, ფიქრები არეული, ცრემლებით დაღარული ლოყები... დარდი ჭამს ყველას. წამმზომებით გავსილა ოთახი... აღარ შემიძლია გაძლება, ყველას თავზე წამმზომი...
შენი უკვე გაჩერდა. სხვების? როდის? ვინ იცის...
ჩემს თავზეც ხომ ბზრიალებს. ის როდისღა გაჩერდება? დღეს? ხვალ? კვირების, თვეების თუ წლების შემდეგ? აზრი აქვს კი რამეს ამ ცხოვრებაში?
რამდენი მიზანი, რამდენი სურვილი, რამდენი ბედნიერება თუ უბედურება... შენთვის კი უკვე ყველაფერი გაქრა... რა დარჩა მხოლოდ შენ იცი...
იქნებ, ჩემთვისაც სულ მალე გაქრება?
ღირს კი, ეს ცხოვრება გეგმებად, მიზნებად, სურვილებად... და რამდენი მშვენიერი დღე ეწირება მიზნებს... რამდენი მშვენიერი განცდა თუ გრძნობა ეწირება ჩვენს გაუმაძღარ სურვილებს... ღირს კი ასე ცხოვრება? ფასი აქვს? როგორ უნდა გაითავისუფლოს ადამიანმა თავი ამ ერთფეროვანი ბორკილებისგან? არ ვიცი... ახლა მხოლოდ თეთრ სუდარას და მბჟუტავ კანდელს ვხედავ.
წამმზომებიც გაუჩერებლად ბზრიალებენ... ახლა ყველა ადამიანი წამმზომად ქცეულა ჩემთვის. ვის რამდენი? ვის რამდენი...
ყველას თავისი გზა აქვს, მაგრამ როგორი იქნება ეს გზა მაგას ხომ ჩვენ ვწყვეტავთ?
ჩვენ ვწყვეტავთ???
მაშინ რატომ არ არის ჩემი გზა ისეთი როგორიც მე მინდოდა? მე გადავწყვიტე? შემიძლია კი წავიყვანო იგი უკეთესობისკენ? შევძლებ კი? მაინც რამდენი დრო დამრჩა ამისთვის? შენც ხომ გქონდა მიზნები? სად გაქრნენ? აღარ მინდა აღარც მიზნები, აღარც სურვილები, აღარც გეგმები... მე მხოლოდ ცხოვრება მინდა, უბრალოდ ცხოვრება, მეტი არაფერი. ჯანდაბას, ნუ იქნება ზუსტად ჩემი გეგმებისნაირი ოღონდ ნუ იქნება ცივი...
ჩემი აზრით ადამიანს მხოლოდ გრძნობები მიაქვს თან მეტი არაფერი. არ მჯერა სიკვდილის მერე გრძნობებიც ქრებოდეს, არ მჯერა!
შენს სახეს ვერ ვხედავ, სუდარა ფარავს და არც მინდა ვნახო, მინდა ცოცხალი მახსოვდე. სიკვდილით ნამდვილად არ ქრება ყველაფერი.
წამმზომი ჩერდება, მაგრამ სხვა, უწამმზომო დრო იწყება...
ყველაზე კარგად ახლა ვიგრძენი რა ძვირფასი ყოფილა მეგობარი...
No comments:
Post a Comment