ჩვენ სამნი...
ახლა უკვე დავთითოვდით და დავიფანტეთ. სივრცემ და დრომ გათიშა კავშირი, რომელიც ერთ დროს გაუთიშავი და უსრული გვეგონა...
თურმე ვცდებოდით...
ჩვენ მხოლოდ ახლახან დავიწყეთ ცხოვრება და მისმა სიმკაცრემ უკვე გაგვთიშა, ცხოვრების სიცივემ უკვე მოასწრო და გათოშა ბავშვობის თბილი გულები.
ჩვენი ერთ დროს ერთი გზაც სამ გზად გაიყო. ვერსად გაექცევი ცხოვრების კანონებს. თუმცა ეს გზები ჯერ კიდევ არ გაფანტულან უსასრულო სივრცეში და იშვიათად, მაგრამ შორიდან მაინც ვაწვდენთ ერთმანეთს ხმას, მართალია, სიშორის გამო, მიმქრალსა და მინავლულს, მაგრამ მაინც...
მანძილის სიშორე თურმე გულებსაც აშორებს, დროის სიშორე კი აციებს...
ჩვენ სამნი დავრჩით წარსულში, აწმყოში კი ვართ სამნი ცალ-ცალკე...
ხანდახან შეხვედრა, თბილი მოკითხვა, მოფერება... მაგრამ ეს ყველაფერი თითქოს შორიდან, ახლოს მისასვლელი გზები თითქოს დავკარგეთ და აღარც ისე ვუხსნით ერთმანეთს გულებს, როგორც ადრე...
მე კი მაინც ჯიუტად გავცქერი საერთო წარსულს და მიკვირს...
მახსენდება საერთო განცდები, საერთო გრძნობები, ბევრი სიცილი და მხიარულება...
ცხოვრება რა ლამაზი და იოლი გვეგონა მაშინ...
ჩვენი მიზნები...
ჩვენი ოცნებები...
გეგმებს ვაწყობდით დიდი ხალისით და გვჯეროდა, რომ ყველაფერი ისე იქნებოდა, როგორც ჩვენ მოვისურვებდით.
დღეს კი, ყველაფერი სხვაგვარია...
სულაც არ გავს დღევანდელი ჩვენს მიზნებსა და ოცნებებს...
თქვენ დღეს უკვე ორუღელობის მძიმე უღელი გადევთ, მე კი ისევ მარტუღელობით დავფარფატებ წაღმა-უკუღმა.
უცნაურია და გულდასაწყვეტი, მაგრამ როცა გხვდებით მე ვხედავ და ვგრძნობ თქვენს მხრებზე და თვალებში ამ უღლის სიმძიმეს, ჩემს თვალებში კი ალბათ მარტუღელობის დაბნეულობა ჩანს... და ჩვენ სამის შემხედვარეს უკვე ვეღარც კი გამიგია, რომელია უმჯობესი ან უარესი...
ერთი კი ცხადია, არცერთის არ არის ის რაც გვინდოდა...
ის მხოლოდ წარსულში დარჩა, ისევ ისეთი გულუბრყვილო და მიამიტი, როგორიც იყო... დღეს კი ისღა დაგვრჩენია დღევანდელს შევეგუოთ, გუშინდელი გულისწყვეტით გავიხსენოთ, ხვალინდელი კი ვინ იცის როგორი იქნება...
ჩვენ სამნი კი წარსულში მუდამ ვიქნებით ერთად...
ისევ ერთად ვიცინებთ ბევრს...
ერთად დავამუღამებთ ცეკვის ილეთებს...
ისევ ერთად ვივარჯიშებთ გარიჟრაჟზე, დილის ბინდში და ისევ ერთად ვიმღერებთ ბოლო ხმაზე რათა სხვაც გავაღვიძოთ.
ისევ ერთად დავითვრებით ორნი, მესამე კი ისევ კატეგორიულ უარს განაცხადებს სასმელზე და ყავას მოწრუპავს...
ისევ ვუყურებთ ერთად ფილმებს...
გავიპარებით გაკვეთილებიდან...
ისევ ერთმანეთს გავუზიარებთ ჩვენს ბავშვურ დარდებს, მერე რაღაცაზე ისევ ვიკინკლავებთ, ვიეჭვიანებთ ერთმანეთზე და მერე ისევ ერთად ვიცინებთ...
და ისევ ერთად დავაწყობთ მომავლის გეგმებს:
_ ერთი, ისევ აიჩემებს ,,უცხო ენებს”, საზღვარგარეთ წასვლასა და გაუთავებელ მოგზაურობას.
_ მეორე, ისევ წარმოიდგენს სწავლის ბოლოს იურისტის ოთხკუთხა სასაცილო ქუდში და მოსასხამში გამოწყობილ საკუთარ თავს, შემდეგ იურისტობას, სასამართლოებსა და დაჩაგრულის დაცვას.
_ მესამე კი ისევ იოცნებებს მომღერლობაზე (თუმცა შემდეგ მიკროფონს ფუნჯს და ფანქარს ამჯობინებს), მაგრამ მანამდე...
ჩვენ ორნი ისევ ვუბალეშიკებთ კონცერტზე ჩვენს მომღერალს და ტაშისაგან ხელისგულებს დავიბუჟებთ...
ისევ დავაბირჟავებთ სადარბაზოსთან და ერთ-ერთის დედა ისევ გაიკვირვებს რაღა დაგრჩათ სალაპარაკოო.
ზამთარში, ისევ ვიგუნდავებთ დილაუთენია უხელთათმნო გაყინული ხელებით და დაოსებულები წავალთ სკოლაში...
იქ კი, ისევ გიჟებივით ვირბენთ დერეფნებში და გავაბრაზებთ მასწავლებლებს, ისევ დავკაწრავთ დანით მერხებს და ისევ ვესვრით ერთმანეთს პლასტენინის ბურთულებს პასტის ქერქებით...
თუმცა...
ეს ყველაფერი და კიდევ სხვა ბევრი... იქნება მხოლოდ წარსულში!
No comments:
Post a Comment