***

უფალო,
იქნებ, შენც აქვე,
ჩემს გვერდით ხარ ჩამომჯდარი ახლა
და მიყურებ,
როგორ მიჩქარდება გულისცემა,
იტალიური ეზოს კარის ყოველ გაღებაზე,
როცა იქიდან ვინმე გამოდის.

აგერ უკვე,
ოც წუთზე მეტია,
რაც ამ კიბის საფეხურზე ვზივარ
და ჩემს პატარა გოგონას ველოდები...

...

იქნებ,
შენც ზუსტად ასე,
სულმოუთქმელად გვიცდი ხოლმე
და ძალიან,
ძალიან გწყდება გული,
თუ შენთან არ მოვდივართ.

/ნიკა ჩერქეზიშვილი/