მიჩვევას ვცდილობ, ვცდილობ მივეჩვიო
აზრს, რომ შეიძლება აღარ იკვებო და მაინც იცოცხლო.
ბოლომდე მოიშორო ყველა ილუზია,
არავის არაფერი აიძულო.
აღარ იკვებო იმედებით,
ძველი მეგობრებით,
არავის სთხოვო ღიმილის ნაგლეჯი,სითბოს ნარჩენები,
არ გამოწიწკნო კბილიდან შეხვედრა,
არ თხოვო მოგისმინონ.
მიჩვევას ვცდილობ,ვცდილობ მივეჩვიო,
რომ უნდა დავთმო ნანატრი საკვებიც-
გაზიარება სხვისი ტკივილის და სიხარულის...
რადგან მარტოოდენ დუმილის სიმძიმეს იზიარებ,
როცა მარტო ხარ.
მაგრამ,მე სულ მთლად მარტოც არ ვარ,ჩემი სიჩუმე
სავსეა ათასი მტანჯველი აზრით.
სხვაც ბევრი მრჩება-
ლექსები და მოკლე სიზმრები,
ყველაფერს დუმილის დაღი აზის.
ჰოდა მეც ვცდილობ მივეჩვიო
ამ ჩემს ერთადერთ საკვებს-სიჩუმეს.
მიჩვევას ვცდილობ,ვცდილობ მივეჩვიო
აზრს, რომ ცხოვრება ასეთია
ან უნდა გახდე მათხოვარი,
ან უნდა იყო დიეტაზე...
მაგრამ უფალო, მოწყალების
თხოვნაზე უფრო შემზარავია
იდგე და სიყვარულს მათხოვრობდე.
ამიტომ ვირჩევ უკანასკნელს
ვარ დიეტაზე.
ისე სუქდება და იბერება
სული მტკივნეული სიცარიელით,
რომ მალე სხეულიც ვერ დაიტევს
და გაყრას მოსთხოვს.
ჰოდა, ამიტომ ვცდილობ მივეჩიო
აზრს, რომ შეიძლება აღარ იკვებო და მაინც იცოცხლო.
ბოლომდე მოიშორო ყველა ილუზია,
არავის არაფერი აიძულო.
მხოლოდ ჯიუტად საკუთარ თავს-
აღარ მოშივდეს!...
/09/06/14
/ნინო ჭინჭარაული/
No comments:
Post a Comment