დედას

შენი დაღლილი თვალების სევდა...
ტკივილიანი ცრემლების ნამი...
დავტოვე ყველგან, მთებში თუ გზებთან,
ახლა შეხვედრის მომწყურდა წამი...
ვინ იცის იქნებ, დაქანცულ მაგ გულს,
ჩემი სიშორით დავეცი ელდა...
როგორ ძნელია ფიქრი ამაზე,
რომ გაიზარდნენ შვილები, დედა...
ჭრილობა შენი არ მოშუშდება,
ან ვინ დაედო დედას მალამოდ.
გავა დრო, ვიცი, და შემშურდება...
სხვისი შვილები, შენს საამაყოდ.
შატილი ფიქრად გადაქცეული...
სანადიროში წასული ქმარი...
გიორგობისთვე, მბორგავი ქარი...
სიყვარულისთვის მლოცველი ქნარი...
მეც შენი შვილი, შენი გაზრდილი,
მემგონი, დედა და უკვე ქალი...



2007 წ. ნოემბერი

/თეონა ქუმსიაშვილი/